Weg met de meetcultuur
De inspiratie voor de inhoud van deze blog deed ik afgelopen weekend op via Twitter. Daar werd een artikel van het Dagblad van het Noorden gedeeld over hoogleraar pedagogiek Micha de Winter. Hij houdt deze week een lezing in Groningen en de strekking van zijn verhaal is: stop met de meetcultuur. Geef kinderen hoop in plaats van ze langs een meetlat te leggen.
En daar kan ik als vader van twee jonge kinderen over meepraten. Meten is weten. Dat is over het algemeen zo, maar je kunt er in doorschieten. En doorgeschoten zijn we in onze systeemwereld. Zien we een kind nog als een uniek menselijk wezen of meten we het alleen maar door aan de hand van onze kerngetallen?
Onze beide kinderen vallen nog onder de zorg van het consultatiebureau, CJG tegenwoordig. Vanaf het eerste bezoek wordt er, naast de noodzakelijke prikjes, gewogen en gemeten. Natuurlijk prima. Alleen daar blijft het niet bij. De gegevens worden nauwkeurig vastgelegd en langs normen gelegd. En dan komen de grafiekjes. En o wee, als de lijntjes niet keurig binnen de bedachte kaders liggen. Dan gaan de alarmbellen rinkelen en word je doorverwezen naar allerlei hulp en deskundigheid. En dat terwijl je als ouder denkt dat je een kerngezond kind in huis hebt. Je kunt enorm onzeker gemaakt worden.
Twee weken geleden was ik – mijn vrouw gaat niet meer – er nog met onze oudste van bijna 4. Hij moest weer een prik. En op die leeftijd weten ze prima wat dat betekent. Alvorens de gevreesde prik werd gegeven, moest er eerst weer gewogen en gemeten worden. Vervolgens blokjes stapelen en plaatjes benoemen om te kijken of de motoriek en algemene ontwikkeling op orde is. Ons kind zal wel niet normaal zijn, maar in de wetenschap dat hij dadelijk nog een prik krijgt, gaat onze zoon geen blokjes stapelen en ook geen plaatsjes lezen. En ik geef hem nog gelijk ook. Beste CJG, als u wilt weten hoe onze zoon zich ontwikkelt, ga dan een ochtend kijken op de peuterspeelzaal waar hij twee keer in de week naar toe gaat. Daar krijgt u een compleet beeld, niet in dat ene kwartiertje bij het consultatiebureau.
Laat duidelijk zijn dat ik me in deze blog niet afzet tegen de welwillende en aardige personen van het CJG. En ja, vroegtijdig herkennen en erkennen van problemen is goed. Maar we schieten door in het systeemdenken. Op tal van terreinen trouwens. Niet het systeem, maar de mens moet te allen tijde centraal staan. Ieder mens is anders. Iedere casus is anders. Waar ik me voor wil inzetten is dusdanige ruimte scheppen binnen systemen en regels, dat er maatwerk geleverd kan worden.
Dat een hoogleraar pedagogiek met de bestaande cultuur wil breken, geeft mij weer hoop en vertrouwen. Verandering van binnenuit is altijd beter dan van buitenaf.
Morgen is het weer pappadag en ga ik blokjes stapelen en plaatjes lezen met mijn zoon. Hij kan dat namelijk heel goed!
