Wethouder Westerink zag zichzelf in een roodborstje en wil wel voor een dag Putin zijn. Lees waarom hij die vreemde wens heeft in zijn blog:
Winsumer Putin
Weblog wethouder Bert Westerink, 29 maart 2017
Ooit zag ik een bijziende specht. Althans dat dacht ik. Het dier tikte vastberaden tegen een metalen afvoerbuis op het dak van achterburen. In zijn natuurrubriek in dagblad Trouw verhelderde Koos Dijksterhuis later dit misverstand. Dat tikken is er in het vroege voorjaar niet om een nestgat te creëren; het idee is lawaai maken. Opdat mede-spechten duidelijk wordt dat dit territoir bezet is. Zoals momenteel veel van het uitbundig fluiten en kwinkeleren: ‘Ik zit hier al. Blijf weg’. ’s Ochtends wandelend van station Winsum richting gemeentehuis zijn vogelgeluiden ‘niet van de lucht’. Prachtig klinkt het op uit de majestueus boven de toegang rijzende treurbeuk. Je hoort ze maar ziet ze niet. Vooral het roodborstje. Ja ja, ga er van uit dat het er maar één is. Die fluit niet voor niks zo assertief. Verwacht je niet van zo’n schattig dier waarvan je als kind al een dito beeld krijgt voorgespiegeld “…roodborstje tikt tegen ´t raam… tik tik tik… laat mij erin… laat mij er in…”.
Niks tikken. Pikken! Het gaat de bloeddorstige roodborst niet om binnenkomen…! Het dier ziet een soortgenoot in z’n eigen spiegelbeeld die hij aan gort wil pikken. Goed beschouwd bejegent ‘ie hem als Putin of Erdogan de medemens: heersen; landje pik. Daar moest ik aan denken toen ik de roodborst vorige week zag in de boompjes in de Bellingeweerster berm. Hij ging me tekeer! Even zag ik mezelf erin. Als wethouder welt namelijk regelmatig de gedachte boven: ‘Ach was ik maar één dag Putin’; dan kon ik met de vuist op tafel slaan om m’n mening kracht bij te zetten en alle inspraak en gesoebat in één keer naar m’n hand zetten.
De roodborst in mezelf. Die moet niet de overhand krijgen. Beide benen op de kleigrond houden Bert. Laat de vogels fluiten. Franciscus hoorde er de lof tot de Schepper in. Die roodborst van de treurbeuk is dan ook geen mini-Putin. Het beestje weet niet beter. Zo is zijn lofzang de mens een les: blijf als wethouder, als mens, weg bij dierengedrag. Laat je handelen gekenmerkt zijn door medemenselijkheid. Door samenspraak, ook al duurt het soms lang voordat je er met elkaar uit bent. De les ook dat dieren nimmer, nimmer ijkpunt kunnen zijn voor politieke partijvorming.
