Wat zag het er vandaag prachtig uit, het voetbalcomplex van vv Winsum aan de Schouwerzijlsterweg. Het leek wel een festivalterrein met dat mooie podium, de zitjes, de omgekeerde aardappelkisten, de snackwagen, de ruim opgezette drankuitgifte-tent, er was zelfs een échte haringkar met heerlijke nieuwe haring.
Rond het hoofdveld veel oude voetbalvrienden en -bekenden die genoten van de wedstrijd oud vv Winsum – oud FC Groningen. Natuurlijk het eeuwige commentaar op doelpunten, buitenspelsituaties, vrouwen, scheidsrechterlijke beslissingen, het weer, passeerbewegingen en spelers: het hoort erbij.
Hoeveel mensen zouden er eigenlijk zijn? Het zou een feest voor heel Winsum moeten worden, qua aantal mensen lijkt dat wel geslaagd.
‘Samen’ was het motto en ook dat is voor iemand die om zich heen kijkt helemaal gelukt. Maar hoeveel mensen zijn er nou samengekomen voor dit feest of nog leuker, hoeveel mensen zouden hier in 100 jaar zijn geweest? Hoeveel mannen, vrouwen, jongens en meisjes hebben hier gevoetbald, gescoord, een blessure opgelopen, een 100% kans of een strafschop gemist? Oh, wat veel vragen roept deze dag ineens op. Vragen waarop niemand de antwoorden kan geven.
Vanaf mijn eerste bezoek aan de Schouwerzijlsterweg vind ik de verhoging achter de dug-outs het mooiste. De licht glooiende wandelpaden om de helft van het hoofdveld maken dat intiemer, knusser, besloten. Hierbinnen zijn wij de baas, hier zijn we samen, altijd, al 100 jaar.
De bomen, ach natuurlijk, de bomen, de bomen weten de antwoorden. De bomen aan de west- en noordzijde weten antwoord, ieder antwoord, ze hebben het allemaal gezien. Iedere speler, ieder doelpunt, iedere blessure, gemiste kansen, strafschopmissers, het publiek.
Zij zagen de eerste wedstrijden, één van hun soortgenoten stond zelfs op het veld, maar werd uiteindelijk toch weggehaald omdat hij het spel vaak beïnvloedde. Zij zagen hoe er meer en meer mannen en jongens achter de leren knikker aanrenden met dat ene doel: scoren!
Zij zagen hoe de ballen veranderden. De eerste ballen waren niet eens rond en er hing een veter aan. Als het regende, werd de bal zó zwaar dat de meest brute ausputzer hem niet zomaar op de kop nam. Als de doelman dat zware kreng uittrapte, ging er een drie/vier meter lange watersliert achteraan; zij zagen het en lachten stilletjes tot in hun kruin.
Maar soms hielden ze hun adem in. De doelpunten waren dan zo mooi: Dick Sennema kopte alles binnen, Fokko Dijkstra kon zo mooi juichen, Ronald van der Meulen kon zo mooi trappen of Wigbolt Bolt, die zo goed kon keepen, Neil Judkins die elke doelman passeerde. Ard Torrenga was zó goed en Ron de Boer, wat een techniek had die. Albert Timmer, Edwin de Haan, de gebroeders Wolters: wat een kanjers!, Siert Slagter, Henk Wierenga: gek van het spelletje. Ademloos en kippenvel, de terugkeer van Rick Schaaphok na een langdurige blessure. Wouter Bloems onnavolgbare acties, Wesley Storms debuut, de eerste dames en meisjes; wat een prachtige dingen hebben ze toch mogen zien.
Ineens moet ik denken aan die gifzwarte avond, tranen biggelen gelijk op het toetsenbord. De bomen die het dichtst bij het bruggetje naar het trainingsveld staan hebben het gezien, maar af en toe, wanneer de naam Ids genoemd wordt, sidderen ze allemaal nog van ongeloof, wordt het verder bladstil en laten de bladeren druppels vallen.
De wedstrijd van de ‘oudjes’ is inmiddels afgelopen. Het publiek zoekt vertier bij de kraampjes en bij elkaar. ‘100 jaar voetbal in Winsum’, door de organisatoren op een prachtige manier verpakt in één dag, een dag om trots op te zijn, samen!!
Ingmar Vos maakte voor WinsumNieuws een fotoreportage, die volgt later.
