Raar, maar bij de spannendste uitruk die brandweerman Dolf van Dijk uit Winsum in 30 jaar heeft meegemaakt, was geen vlammetje te zien.
Samen met oud-collega Bertus Ozinga uit Sauwerd stapte hij, met persluchtmasker op, het gebouw van Heiploeg in Zoutkamp in. Het stonk, het was pikdonker en ze waren op zoek naar de brandhaard. Na 40 meter in het gebouw te hebben rondgedoold, besloten ze weer naar buiten te gaan, het was te spannend, het risico veel te groot. Vandaag de dag zouden brandweerlieden überhaupt niet meer naar binnen gaan. Van gewonden was geen sprake, dus waarom het gevaar dan opzoeken, gekkenwerk.
Vandaag was het 30 jaar geleden dat Dolf van Dijk brandweerman werd. Geen ingewikkelde procedure, Dolf werd gebeld door de brandweercommandant van Winsum, kwam ’s avonds op het afgesproken adres en was na een goed gesprek brandweerman. Hij kon gelijk met de studie beginnen.
Dolf vond het prachtig om bij de brandweer te mogen. Hij was veeboer en leefde ver op de Schilligehamsterweg op een afgelegen boerderij. Bij de brandweer zou Dolf meer sociaal contact krijgen en hij mocht iets gaan doen wat hem altijd al prachtig leek, voor de medemens klaarstaan. Van Dijk:”De hulpverlening is zo’n dankbaar werk. Veel collega’s vinden een brand blussen mooi werk, ik help graag bij ongevallen.”
Van Dijk is één van de bevelvoerders van blusgroep Winsum. Wie de ervaren brandweerman aan het werk ziet, valt gelijk de rust op waarmee hij ‘zijn’ manschappen aanstuurt. Een man van weinig woorden, maar sturend door zijn aanwezigheid, zijn ogen, zijn uitstraling. Van Dijk:”Als ik bevelvoerder ben, gebeuren de werkzaamheden zoals ik het in de kop heb. De mannen en vrouwen begrijpen dat en hebben er vertrouwen in.”
Van Dijk was ook bevelvoerder bij het laatste spoorwegongeval, waarbij de trein gedeeltelijk ontspoorde door een aanrijding met een melkauto. Deze gebeurtenis hakte er stevig in bij Dolf.
Dolf: “Na dat ongeval heb ik steun gevraagd en gekregen van het BOT-team (Bedrijfs Opvang Team). Het was allemaal zo onwerkelijk. Bij een ongeval is er vaak sprake van één of meer slachtoffers waar we ons op kunnen richten, maar toen we bij de Voslaan aankwamen, liepen ons zoveel mensen tegemoet die ontredderd, gewond of verdwaasd waren, het was vreselijk. Voor mijn gevoel hebben we heel goed werk verricht, die dag. Ik heb voor mijn gevoel alleen maar geluld. De portofoon stond geen moment stil. Toen onze taak erop zat, liep ik terug naar de kazerne met een collega, de tranen liepen over mijn wangen, ook toen ik ’s avonds op bed lag. Ik heb toen dus aangegeven dat ik met iemand wilde praten. Het bleef bij één gesprek met een vrouw van het BOT-team, de andere gesprekken hebben we in de groep gevoerd, heel veel en heel intens, dat heeft enorm geholpen. Ook de avond met de slachtoffers was heel goed voor de verwerking. Even met z’n allen in een ‘normale’ omgeving, was echt heel goed.”
Dolf vertelt nog een paar mooie verhalen. Er waren 30 jaar geleden nog niet van die goede brandweerpakken, Dolf heeft weleens hulp verleend in zijn korte broek en T-shirt. Menigeen zal zich bevelvoerder Bob Sennema nog herinneren. Ook hij liep vaak bevel te voeren met blote benen.
Op een korpsbijeenkomst werd besloten om allemaal eenzelfde overall aan te schaffen om de herkenning te bevorderen. De vrouwen naaiden thuis de striping erop.
Als oud-veeboer wordt natuurlijk van Dolf verwacht dat hij het voortouw neemt als er dieren gered moeten worden. Dolf doet dat graag, maar wel op zijn manier. Wanneer er ook stadse collega’s bij het voorval aanwezig zijn, moet Van Dijk weleens extra slikken om de theoretische aanpak van de Stadjers. Als de aanpak niet het gewenste resultaat geeft, heeft de oud-veeboer vaak een simpele, maar doeltreffende oplossing.
Bijna alle collega’s van blusgroep begonnen te applaudisseren toen Dolf met zijn vrouw vanavond voor de kazerne uit de blusauto stapte. Dolf had vanavond een gemakkelijke joggingbroek aangetrokken en wilde er een lekkere, rustige avond van maken, dat liep anders.
“Mijn pieper!” riep Dolf naar zijn vrouw “ik hoor allemaal sirenes en ik heb geen melding”, even later werd alles duidelijk, de brandweerauto reed de ree op en lachende collega’s haalden Dolf en zijn vrouw naar de deel om vervolgens naar de kazerne te rijden, waar het echtpaar met applaus werd ontvangen.
Dat hun kinderen, kleinkinderen en oud-collega’s ook op de kazerne waren, maakte het feest voor de jubilaris compleet.
Meer foto’s in de fotoreeks boven het artikel.
