Geduld
Voor een overheidsdienaar als een wethouder kun je geen opleiding volgen en dus ook geen diploma halen. Enkele basiskwaliteiten zijn desalniettemin wel handig. Ik licht er één uit: geduld. Als je als ambitieus persoon politiek bestuurder wilt worden met de houding ‘en nu zal ik eens dit of dat snel regelen’, dan voorspel ik een vroegtijdig teleurgesteld afhaken. De politieke omgeving is geen bedrijf waar je als ‘verandermanager’ de zaak binnen een half jaar op stelten kunt zetten en waar men alleen naar jou hoeft te luisteren. Trouwens, bedrijven die een dergelijk traject doorlopen zijn niet zelden ook jaren bezig met dat traject, dan wel met de naweeën ervan.
In de democratie heb je geduld nodig. Met regelmaat word ik aangesproken over bepaalde projecten. ‘Wordt het nog wel wat met Winsum West?’ En ‘waarom duurt het allemaal zo lang met De Tirrel’? ‘Centrumplan wordt ook vast niks, we zien nog niks’. Begrijpelijke reacties. En het duurt inderdaad lang. Waarom? Er zijn vele redenen te noemen. Ja, soms is politiek gedoe de oorzaak. Het eens worden over wat we precies wel en niet willen, kost tijd. We denken niet allemaal gelijk. Wat dat betreft is de politiek wel een goede afspiegeling van de samenleving: zoveel mensen, zoveel wensen. Ja, en soms werken we als gemeente ook niet altijd effectief en efficiënt. Er lopen wel eens dingen langs elkaar heen. En in een kleine gemeente als Winsum zijn we kwetsbaar met een paar ambtenaren die veel moeten doen. Wordt er één ziek en vindter één een andere baan, dan merken we dat direct en ligt vertraging op de loer.
Maar dit zijn niet de voornaamste redenen van lange processen. De belangrijkste reden is dat de overheid niet solitair opereert. We realiseren dingen in samenwerking met anderen. Alleen kunnen we het veelal niet en moeten we vooral ook niet willen. Om De Tirrel te realiseren, werken we samen De Hoven, met twee schoolbesturen, met sportverenigingen en nog veel meer. En denk je dan eens in. Op bestuurlijk niveau praten we als wethouders met de directeuren en bestuurders van die organisaties. Maar die moeten hun mensen ook weer meekrijgen. En dan heb je bijvoorbeeld de cliëntenraad en een raad van toezicht bij De Hoven, leerkrachten en ouders bij de scholen, leden van de sportverenigingen. En dan nog de buurt waar mensen iets vinden van verkeer e.d. Tel maar eens op met hoeveel mensen je dan te maken hebt die direct of indirect betrokken zijn. Honderden!
Het zelfde geldt voor Sportpark Winsum (west). Een aantal sportverenigingen praat mee, het zwembad, de camping, aanwonenden. Wederom tientallen, honderden betrokkenen.
En in het centrum kunnen we alleen plannen realiseren als ondernemers mee doen, ontwikkelaars en bewoners.
En als we al zover zijn dat er besluitvorming heeft plaatsgevonden, dan is er nog onze rechtstaat die (terecht!!) burgers beschermt tegen de overheid. Dan kun je bezwaar en beroep aantekenen tegen bijvoorbeeld een bestemmingsplan of vergunning en moet de gemeente aantonen dat alle belangen zorgvuldig zijn gewogen. Kost zo een jaartje extra tijd.
Geduld is een schone zaak… maar o zo lastig soms. Wethouder: het blijft een prachtige (honden)baan!
