Hongerstaking
Ongemakkelijk. Dat omschrijft het beste mijn gevoel over hoe ik aankijk tegen de hongerstaking die momenteel door 2 mensen in Appingedam wordt uitgevoerd.
Een hongerstaking met als doel dat een aantal oude aardbevingsschadezaken zo snel mogelijk, en ruimhartig, worden opgelost. Het doel van de actie onderschrijf ik volledig.
Tegen alle in de publiciteit gedane uitgingen van de NAM dat men snel, zorgvuldig en ruimhartig zaken afhandelt, moet opgetreden worden als de dagelijkse praktijk uitwijst dat men zo absoluut niet handelt. Daar mag stevige actie tegen gevoerd worden.
Maar een hongerstaking is wel een middel waar ik moeite mee heb. Het is een middel voor mensen die geen enkel perspectief meer hebben, een actie met het ultieme drukmiddel, namelijk je eigen leven.
Is het hier zo ver gekomen dat dit het enige middel is dat over is? Ik denk van niet, volgens mij kunnen we via politieke druk op de NAM en in overleg met de landelijke overheid die het afgelopen jaar een aantal stappen de goede kant op gezet heeft, een aantal zaken goed gaan regelen. Maar dat moet dan wel snel gaan.
De NAM moet laten zien dat ze nu eindelijk echt ruimhartig gaat werken. Stel mensen en de schade die zij ervaren boven de iets hogere vergoeding voor de aandeelhouders. Zorg dat de machteloosheid die deze en andere mensen voelen afneemt en voorkom dat hongerstaking als een regulier middel in Groningen gebruikt moet gaan worden om datgene te krijgen waar men, net als andere inwoners in Nederland, recht op heeft: Veilige huizen en reële vergoeding van geleden schade.
