Komt-ie of komt-ie niet? Dat was de vraag zo rond twaalf uur bij de talloze aanwezigen zondagmiddag in het Zeehondencentrum, ja het enige echte waarlijke zeehondencentrum in Nederland in Pieterburen, dus. Arie Molenhuis, vooral bekend als raadslid in Winsum van CDW 2.0 maar het kan ook 3.1 zijn want dat is niet bij te houden wie daar nog in,-bij,-op zit bij wie wel-of niet, in die gemeenteraad. Arie staat volstrekt relaxed bij zijn zwarte VAN – dat is modernst voor bestelwagen/busje – bestikkerd met het logo van Magic Artist of Artist on Tour ofzo, zijn artiestenbemiddelingsbureau ofzo – bij de ingang van het centrum.
De kwestie. Om aandacht te genereren voor het werk van het zeehondencentrum, voor de zeehond überhaupt, voor Pieterburen – en de dorpen onder de rook van Pieterburen, ook wel – had Arie een project opgezet. Als een bekende Nederlander een zeehond zou adopteren en ook nog mee zou helpen het beestje na revalidatie in Pieterburen weer op het wad uit te zetten, dat zou mooi zijn. Voor alles en iedereen onder de rook van Pieterburen. Wij besparen u het verhaal hoe hij dit voor elkaar kreeg, laten we zeggen dat die Molenhuis over een ijzersterk netwerk beschikt in het wereldje van artiesten casu quo Bekende Nederlanders. En dus wist hij Frans Bauer en Mariska Bauer voor dit project te strikken. En ook nog 175 personen die dit feestje tegen betaling wilden bijwonen.
Bij de ontvangst ontwaarden we Chantal de Boer, frêle van postuur maar wel wereldkampioen streetdance, als receptioniste. En niet over het hoofd te zien, de uiterst charmante Sharon Bremer, van de business-uitgeverij New Publishers uit Stad, en ook van dat voorjaarsmuziekfeest in Eenrum. Entre-nous vernamen we dat ze de ghost-writer is van die prachtige stukjes van Molenhuis in de Streekkrant. Altijd gedacht: wat is die Molenhuis een groot stylist, wat heeft-ie toch een scherp gevoel voor hyperbolen en zinswendingen waar uwer letterknecht zijn vingers bij aflikte. Nee, dat is van Sharon………. Een deceptie rijker ontwaren we Dick Sennema altijd op pad voor ons aller Wiekslag. En Ricardo Damminga, hardlooptalent uit Baflo. En Nico Werkman, fractieleider van CDW 2.0, bezig met de nieuwe politieke partij Hogeland-Lokaal-Centraal ofzo. “Er hebben zich al wat mensen aangemeld, we gaan rustig door,” laat hij ons weten.
We wurmen ons door een groep scouts uit Drachten die een rondleiding krijgt – het bedrijf van het zeehondencentrum gaat gewoon door – en ontwaren het prachtige park achter de gebouwen, een mini Waddenzee, ach, hadden we nog maar kleine kinderen, wat zouden die hier genieten. En zie: Robin en Bas genieten van dingen die je niet zoveel meer ziet: klaproos en valse kamille.
Het gezelschap drinkt er koffie met taart. We ontwaren een groep mannen, duidelijk herkenbaar als werkzaam in de agrarische sector – hoewel we niet aan profileren doen.
Ze komen van Westernieland. Onze pogingen om enige belangwekkende informatiën te verzamelen over de huidige staat der landbouw, de burger moet toch ook op de hoogte zijn van zorgen omtrent de aanhoudende droogte, mondden meteen uit in één kwestie: de bloembakken van Westernieland, de bakken die er nu staan, dan weer niet, dan weer wel. Spoorloos verdwenen zijn en dan weer niet. Summa summarum (het Latijn is niet van de boeren, hoor) is de kwestie terug te brengen tot: als die bakken als in een chicane waren geplaatst, was er nooit en nimmer een probleem geweest. Dus. Voor de wethouder die met boeren moet dealen, een kleine observatie: één boer is charmant en innemend, vier boeren is een roedel wolven. Genoeg over die randverschijnselen.
Alles met een telelens om de nek is inmiddels verdwenen, naar Lauwersoog. Maak bekend dat er een lunch is en het gehele journaille vliegt naar de vleespotten van het etablissement Haven nummer 50. Uw man ter plekke verzaakte zijn plicht niet. Met de instincten van geduld en doorzettingsvermogen wachtten wij de komst der hoofdgasten af. Wij achtervolgden die Molenhuis die plotseling op verdachte wijze naar de parkeerplaats van het zeehondencentrum stiefelde.
En gehinderd door een glasbak – altijd staat dat milieu-gedoe je te hinderen – schieten we de plaat die iedereen zou moeten kunnen gehad hebben: De eregast wordt begroet door Arie Molenhuis. Nog meer exclusief: in de werkkamer van de immer innemende zeehondencentrumdirecteur Niek Kuizenga, een heerlijke vruchtentaart met de tekst: “Welkom in Pieterburen.”
Van de vrolijke kouterij in die werkkamer vertellen we niet teveel. Ja, Frans Bauer heeft teveel last van een operatie en Mariska heeft moverende gezondheidredenen om af te zeggen. Het was daar in Huize Bauer in Fijnaart niet gezellig dit weekend. Waarbij zij opgemerkt dat de wielerronde van Fijnaart vermaard is vanwege de altijd zeer goed gevulde prijzenpot. Vandaar dat de heel dikke vriendin van Mariska, Liesbeth Pal-Zandée en haar echtgenoot Richard hen vervangen, met oma en hun twee jongste zonen (saillant detail: zeer begaafde voetballers, eentje zit op de jeugdopleiding van NAC). Ja natuurlijk, wie goed de Bladen leest, weet wel dat Richard Pal de gynaecoloog is van……. Vandaar die innige vriendschap van het echtpaar Pal-Zandée met Frans en Mariska…….waar we verder niks over mededelen vanwege de grenzen die aan zinvolle discreetheid worden gesteld.
Op naar Lauwersoog, naar De voormalige Noorman waar vroeger een tent stond waarvan je de activiteiten beter kunt vergeten. Het etablissement is vernoemd naar de inmiddels verdwenen zandplaat De Noorman onder Schiermonnikoog die wel nog op een zeekaart uit 1850 wordt vermeld.
Onderwijl het gezelschap de lunch nuttigt, hebben we een meet and greet met Burdy. Onzer zoon Peter koestert nog steeds het fan t-shirt uit 1986 toen Burdy in de prille fase van zijn loopbaan nog met de SRV-wagen bij ons kwam. “Geweldig toch,” zegt hij: “Toen was Peter fan van mij, en nu ben ik fan van Peter.”(even héél onder ons, hij doelt op Peter Merx, de Kolibri van Warfhuizen, rijdt eind juli de wielerronde van Usquert ofzo).
Burgemeester Koos Wiersma zegt het heel mooi: “Daar ginds ligt Schiermonnikoog, dan de Waddenzee, daar ligt het Nationaal Park Lauwersmeer. En dit geheel is het Werelderfgoed. Wij staan midden in dit unieke gebied.” Nog niet eenieder beseft dit nog helemaal.
Daar staat de wagen, met daarin Summer. De volwassen zeehond, verstrikt geraakt in oude visnetten, op 24 juni binnen gebracht, zo legt directeur Niek Kuizenga ons uit. Nu even geen discussie over zeehonden, visnetten, overbevolking, vissers en zeehonden, waar de zeehond zelf bij is. Op de achtergrond klinkt Burdy die op poëtische wijze de nieuwe vrijheid bezing die Summer ten deel zal vallen. Onderwijl het gehele gezelschap zich naar de twee schepen begeeft, ligt Summer te wachten, in een bench van hout, op het dek van een extreem plat platbodembootje. Door omstandigheden belandden we op dat bootje als enige journaleur, met schipper Gerrit Postema en Jelke als bootsman, bootsvrouw, nee bootsmens, en Stephan Jullens van het zeehondencentrum en zijn zoontje. En niet te vergeten: Karen Kim en Annemieke Ellens docenten van Terra Winsum, praktijkonderwijs (dat laatste moet erbij staan). Zij zorgden voor de taarten bij de koffie. En vroem, vroem….daar gaan we, naar de Kuipersplaat, coördinaten 53 gr., 26 min., 0.4 sec. N. en 6 gr., 7 min., 0,0 sec. O. Als we het zwaar wiebelend op de boot goed hebben genoteerd.
Summer is wat onrustig. Het is lariekoek om te zeggen dat hij de nakende vrijheid ruikt. Stephan legt uit dat deze volwassen zeehond weer zilte lucht ruikt, het water weer herkent. Het beest moet uit de klinische modus van het zeehondencentrum en weer de oude modus terug vinden. En dan: op de zandplaat, als de fotografen gereed zijn, ook een zeehond moet op de fotografen wachten, trekken Arie en Chantal de schuif open. Summer zit ineens in de derde modus: klik, klik klik van de fotografen, het lijkt wel of hij even poseert. En dan doet hij waar-ie voor is, de Waddenzee ingaan. Op de terugweg, full speed, gassen schipper, gassen man, kicken man, maakt zich een gevoel van weemoed van me meester. Over de natuur, over vroeger en nu. Dat komt door dat aandoenlijke kopje van die Summer.
Een andere gedachte. Die Molenhuis organiseert een stuk van het afscheidsfeest van de gemeente Winsum in december. Read my lips, dat deel wordt gegarandéérd een succes. Die kerel kan wat organiseren…..
Tekst + foto’s: Berto Merx
