Het was stil op de parkeerplaats van de woonstichting Wierden en Borgen, vrijdagmiddag laat. Even schiet een eenzaam personeelslid voorbij, de rest is al naar huis. Een verslaggever van RTV Noord probeerde er nog wat van te bakken. Zoals ook de fotograaf van de Ommelander dat probeert. En dat was het eigenlijk wel.
Het was de actie van het Huurderfront uit Bedum, tegen de huurverhoging. Directeur Van Heeswijk zou de bezwaarschriften overhandigd krijgen en nog een keer de eis horen: bevriezen van de huren. De opkomst voor de actie? Welgeteld 20 personen. Trek daar de leden van het bestuur van het Huurdersfront, dat zich collectief noemt, van af. En ook nog Linda Visser, raadslid van de SP. Met alle welwillendheid kan men toch niets anders concluderen dat het draagvlak van het Huurdersfront voor deze actie gering was.
Wierden en Borgen heeft zo’n 6800 huurders. Jan Dijkema, collectief-woordvoerder, bood Wierden en Borgen directeur 255 bezwaarschriften aan. Bezwaar aantekenen was deel van de actie. Dat is 3,75 procent van de huurders. Het is geen kwestie van zout in de wonden smeren. Het is spijtig om de conclusie te moeten trekken: Er is voor die actie gewoon tegenvallend draagvlak.
De directeur van de woonstichting, Peter van Heeswijk, nam de bezwaarschriften in ontvangst, geroutineerd zoals een bestuurder dat behoort te doen. En vervolgens ontspon zich het gehakketak tussen Van Heeswijk en Dijkema waar geen eind aan kwam.
Het Huurdersfront en Wierden en Borgen hebben de hakken in het zand gezet. Voor Van Heeswijk is de kwestie dat het collectief van Jan Dijkema een houding heeft van claimen, zeg maar: dit is het en zo moet het. “Ik accepteer overleg, dicteren is uit den boze,” aldus Van Heeswijk. Jan Dijkema stelde daar tegenover: “Jullie luisteren niet naar onze argumenten.” Iedereen weet toch dat zo’n Van Heeswijk in een overleg altijd een mandje met extra’s onder zijn stoel heeft staan. Elke bestuurder weet dat hij concessies bij de hand moet hebben. Elke actievoerder behoort te weten dat een volle kruik nooit haalbaar is en dat het er om gaat dat er zoveel mogelijk uit dat mandje gekaapt wordt.
Onmiskenbaar zal de Operatie Bedum de komende jaren een zwaar karwei worden. Het slopen van 200 huizen, grote renovatie en groot onderhoud van drie wijken is een niet te onderschatten operatie. Vooral in sociaal en communicatief opzicht, voor Wierden en Borgen. Men heeft dat geregeld met een huurdersplatform, een consulent en periodiek verschijnende krantjes. Daar zal ongetwijfeld wat misgaan. En dan is het goed dat Wierden en Borgen kritisch gevolgd wordt. De grootste zorg is of het Huurdersfront in staat is deze rol op zich te nemen. Een zorg die versterkt wordt door een uitroep van een van de actievoerders: “Waarom wil het huurdersplatform niet met ons in gesprek?” Moet men hieruit opmaken dat de georganiseerde huurders niets met het Huurdersfront aan tafel willen?
Van Heeswijk en Dijkema – of iemand anders van het collectief, wat dat ook wezen mag – hebben de dure plicht om weer in overleg te gaan. Met eisen, met grenzen en een mandje concessie bij beiden onder de stoel. Als de situatie blijft zoals die nu is, is er slechts één verliezer: de huurder.
Berto Merx
