WINSUM – Hallo, ik ben Bruce, Bruce J&A en ik was de laatste jaren de gelukkigste hond van de hele wereld. Vanaf het moment dat ik bij Anna en mijn grote vriend John in huis kwam, kreeg ik liefde en warmte die ik lang niet altijd gekend heb.
Anna en John hebben twee huizen, één vlakbij winkelcentrum Obergum en één bij de Boog. Bij het winkelcentrum was het lekker rustig en was ik vaak samen met mijn vriend John. In het huis bij de Boog was het veel drukker, soms te druk voor mij, maar mijn vriend moest er vaak zijn, dus ging ik mee. De vrienden die daar op bezoek komen kennen me bijna allemaal. Ze groetten me altijd en ik krijg best vaak een lekker hapje. Als ik op zo’n rare, ronde kruk zit, halen ze soms grapjes met me uit. Ik krijg een sigaar tussen de lippen, een bril op of pokerkaarten en chips voor me. Er worden dan foto’s gemaakt en mijn vriend moest dan vaak lachen. Als er andere honden in dat huis komen, moet ik vaak achter de bar, niet om te tappen, maar om op te letten dat ze niet aan mijn vriend komen, of eigenlijk kwamen.
Mijn vriend en ik waren veel aan het wandelen. Van mij hoefde dat gewandel niet altijd, maar omdat het met mijn vriend was, was het altijd gezellig. We waren dan lekker samen, geen gezeur aan de kop, geen lawaai, geen drukte. Mijn vriend voerde hele gesprekken met me en als we ergens even stopten omdat hij een sigaretje ging roken, kroop ik tegen hem aan, dat voelde zo fijn, zo vertrouwd, zo vriendschappelijk.
Een paar weken geleden zouden we weer wandelen. We gingen met de nieuwe auto: stoer ding en zo hoog dat ik mooi naar buiten kon kijken. Ik had wel zin in een beetje wandelen, maar het voelde niet echt goed. Mijn vriend voelde zich niet helemaal goed, hij zei dat niet, maar omdat we zoveel van elkaar hielden, dan voel je elkaar natuurlijk heel goed aan.
Mijn gevoel bleek terecht, mijn vriend werd niet lekker, helemaal niet lekker. Er kwamen mensen helpen, ik was in paniek, maar liet dat niet merken. Mijn vriend zag er niet goed uit, er kwamen nog meer mensen en ze zaten allemaal aan mijn vriend. Eigenlijk wilde ik boos worden, ze bij hem wegsturen, maar er was iets dat me tegenhield, ik voelde dat ik me even rustig moest houden. Mijn vriend werd weggebracht in een grote, gele auto: nog groter dan onze eigen auto.
Ik merkte de eerste uren dat het goed mis was met mijn vriend. Hij was weg zonder mij en dat voelde niet goed. Waar zou hij zijn, hoe zou het met ‘m zijn, paste er wel iemand op hem zoals ik dat altijd deed? Het vrouwtje was verdrietig, Kirsten was verdrietig en ze gingen vaak lang weg. Als ze dan weer thuiskwamen werd ik geknuffeld, misschien wel getroost, ik weet het niet, ik weet het echt niet, maar het voelde allemaal niet goed, zo onwerkelijk, net een hele nare droom, een nachtmerrie!
Na een paar dagen mocht ik mee. We kwamen in een heel groot huis, waar het niet goed rook, waar het niet goed voelde. Ik voelde me niet op mijn gemak. We liepen een gang door en ik rook een bekende geur, ik rook mijn vriend, maar zijn geur voelde niet goed. Hij lag in een kamer op een heel vreemd bed, had rare dingen op zijn lijf en was stil. Ik snapte er niets van. Ik kon het wel uitschreeuwen: “Vriend, grote vriend, mijn grootste vriend, ik ben er, Bruce je vriend, word wakker, speel even met me, aai me even. Baas, alsjeblieft wordt even wakker. Het gebeurde niet! Ik mocht bij mijn vriend op bed liggen, dat voelde even goed, maar ineens drong het tot me door, dit was mijn vriend niet, dit voelde zo anders, zo slecht, zo ontzettend slecht. Ik dacht: “Dit kan toch niet, dit mag toch niet, wat moet ik nou, vriend? Het had geen zin om bij mijn vriend te blijven liggen, het werd me duidelijk, dit was ons afscheid, het afscheid van twee onafscheidelijke vrienden. Ik liet me van het bed glijden en liep naar de deur. Ik keek nog één keer om, mijn vriend reageerde niet. Ik wilde weg, weg uit deze rare kamer, dit nare gebouw, deze slechte geuren. Ik wilde alleen zijn, alleen maar aan mijn vriend denken!
We zijn nu een paar weken verder, ik mis mijn vriend en weet dat hij niet terugkomt. Het voelt nog steeds heel slecht en dat zal voor mij wel zo blijven, want, ik weet het zeker, afscheid nemen van je grootste vriend is het allermoeilijkste dat je kan overkomen.
Het vrouwtje kreeg vandaag een bericht, het ging ook over mij. Over mij en mijn vriend. Het stond op de Facebookpagina van IC-verpleegkundige UMCG:
“Als patiënten op de Intensive Care komen te liggen proberen we zoveel mogelijk uit de kast te trekken zodat hij/zij opknapt en elders verder kan herstellen. Maar helaas komt het ook voor dat blijkt dat er geen behandelopties meer zijn. Dan zal de behandeling gestopt worden en komt een patient te overlijden. Waar onze nadruk dan op ligt is o.a. de familie zoveel mogelijk ruimte te geven om afscheid te nemen van hun naaste. Maar niet alleen mensen hebben behoefte om afscheid te nemen, ook dieren!
Bij deze patient is gestopt met de behandeling. Op verzoek van de familie kwam de hond erbij om afscheid te nemen van zijn baasje. Hij heeft rustig bij zijn baasje in bed gelegen tot op bepaald moment hijzelf van het bed is gekropen en aangaf weg te willen. Hij had afscheid genomen.
Het was mooi, emotioneel en erg belangrijk voor de familie en vrienden.
Mooi dat dit kan op de ICV.”
Foto en info met toestemming van de nabestaanden.
