HET HOGELAND – Een rondje carbid schieten leert dat de traditie meer is dan alleen harde knallen. Vriendengroepen zijn vaak al tijden bezig om het ‘schieten’ voor te bereiden. Naast het verzamelen en controleren/ testen van de (melk)bussen, carbid, water en voldoende ballen is het bij-programma net zo belangrijk.
In Klapboemsterhuisen/ Baflo staat een feesttent op het verharde veldje. Vreugdevuur brandt dit keer niet in de hele grote haard die jaren werd gebruikt, maar in tonnen: wel zo gezellig. Om het carbid schieten heen zijn kinderen in de weer met klein vuurwerk. De opkomst is goed: “Het loopt de hele dag lekker door”, zegt burgemeester van Klapboemsterhuisen Ronald Benninga. De organisator heeft het zichtbaar naar de zin, wenst iedereen een goede jaarwisseling, neemt nog een slokje gerstenat en vult de bussen voor de volgende knalronde.
In Warffum is het groot feest. Er zijn twee vergunningen afgegeven, maar de carbidteams staan gebroederlijk naast elkaar te knallen. Er is muziek, er zijn hapjes en drankjes en het oudjaar wordt met z’n allen weg geknald. Er staat een ingenieus apparaat op de trailer dat de gastoevoer naar de grootste ‘bus’ regelt. “Kan niet veiliger”, zegt de technische man. Een vrouw verlaat met haar kindje het feestterrein: “Wat een harde knallen, hè? Ik woon vlakbij en je voelt het gewoon in de kamer. Gezellig, hoor.”
In Uithuizen heeft de carbid groep Uithuizen zich weer bij elkaar geraapt. Zes weken geleden overleed één van de eerste initiatiefnemers Martijn Venema ten gevolge van een verkeersongeval. “Deze dag is voor een belangrijk deel een eerbetoon aan Martijn. We missen hem nog steeds heel erg. Zijn afbeelding hangt achterin de kraam waar broodjes met lekkere warme snacks en heerlijke gehaktballen worden verkocht, ook zijn bodywarmer ontbreekt niet.
Er is muziek, er zijn drankjes en er is samenhorigheid. De sluier van verdriet ligt over het feest, maar… “Martijn kijkt mee en zou niet anders willen dan dat we vandaag hier bij elkaar zijn”, zegt de voorzitter met enige emotie in zijn stem.
In Zoutkamp wordt er dit jaar niet buitendijks geknald, maar de groep aan de Schans is weer paraat. De knallen verschillen nogal van decibellen, het geheim wordt me onthuld: “Als je in plaats van water bier gebruikt zijn de knallen harder (door het koolzuur). Maar omdat het zonde is van het bier, gebruiken we water met bubbels, dat drinkt toch niemand, hahaha.
Een tiental toeschouwers slaat de verrichtingen van de knallers gade. “Tis wel mooi dat ze dit elk jaar doen, maar het is jammer dat het feest buitendijks dit jaar niet door kon gaan.”
4 mannekes van een jaar of 6/7 jaar bouwen even verderop in Zoutkamp hun eigen feestje. Ze hebben een aantal droge kerstbomen op het plein bij elkaar gegooid en de stoerste van het kwartet steekt de handel aan. De kerstbomen veranderen in één grote steekvlam. De mannekes schrikken zich haast een ongeluk en zetten het op een rennen. Kerstbomen in de brand steken is ineens niet leuk meer. Schoorvoetend komen ze terug. “Dat was even schrikken”, zeg ik. De “stoerste” lacht als een visboertje met kiespijn: “Jaha, ik schrok wel, wat een groot vuur.” Uit een zijstraat komen nog twee mannetjes met kersttakken en een oude plank. “Niet zeggen dat wij het brandje gedaan hebben, hè?” “Nee, jongens, fijne jaarwisseling en voorzichtig, hè?” Ze knikken zo hard ‘ja’, dat ik ze helemaal geloof.
