BEDUM – Verslaggever Cees van de Meent van HogelandNieuws werd door Klaes Hoekstra – voorzitter van de Stichting Bedumer WinterLoop – gevraagd drie interviews af te nemen voor het magazine van de Bedumer WinterLoop. Het magazine is inmiddels huis-aan-huis in Bedum verspreid, maar de aandacht voor het Kanker Researchfonds van het UMCG verdient meer aandacht. Daarom plaatsen we alle drie de interviews op de site, te beginnen met Maureen.
“Ik groei weer, ik leer weer, ik leef weer!”
De Volleybal Meiden uit Bedum spelen op 1 februari 2020 van 08.00 uur tot 08.30 uur de laatste wedstrijd van hun 12- uren volleybalmarathon waarvan de opbrengst naar de 10de editie van de Bedumer WinterLoop gaat. Deze laatste wedstrijd wordt, net als bij de vorige edities, gespeeld tegen een team van hun ouders.
“Ik denk dat ik tijdens de marathon, maar zeker tijdens die laatste wedstrijd wel een paar keer naar de deur zal kijken en mijn gedachten zullen afdwalen naar vorig jaar,” zegt een van de Volleybal Meiden Maureen Pettinga uit Bedum.
Haar vader Wim leed vorig jaar, tijdens de Bedumer WinterLoop aan de vreselijke ziekte, op genezing was geen hoop.
Tien minuten voor het einde van de laatste wedstrijd ging de deur naar de sportzaal open en Wim Pettinga werd in een rolstoel de zaal ingereden.
“Dat Papa de laatste krachten en energie had verzameld en de moed had opgebracht om naar ons te komen kijken was geweldig. Ik wist niet dat Papa naar de zaal zou komen. Papa en Mama hadden het heel bewust niet gezegd. De ziekte had hem al zo in de greep dat het bezoek aan de sporthal misschien niet kon doorgaan en dan was het een enorme teleurstelling voor mij geweest, zo hadden ze geredeneerd.
Een journalist van HogelandNieuws schreef over de emotionele gebeurtenis:
“Wat een prachtig gebaar, wat een kracht om zo je dochter en haar vriendinnen te verrassen, je waardering te tonen. Alle laatste krachten aanspreken om bij je dochter te kunnen zijn, ‘Dank je wel’ te zeggen, ‘Dank je wel, dat je dit voor mij en andere zieken doet, dank je wel dat je mijn kind bent, dank je wel.’
Dat is de Bedumer Winterloop, niet stilstaan bij het verdriet, niet zwijgzaam afwachten, maar met z’n allen knokken, een spreekwoordelijke vuist maken tegen de vreselijke ziekte waar we in onze omgeving allemaal wel mee te maken krijgen. Dank u wel, vader van de volleybalster. Dank u wel voor de kracht en liefde die u heeft getoond, de 10de editie van WinterLoop zal er vast komen, voor en door mensen als u. Sterkte!”
Bijna een jaar later vertelt Maureen Pettinga (19) over haar vader, haar vriendinnen, haar verdriet en het knokken om verder te kunnen.
Maureen: “Ik had natuurlijk alles wat met de ziekte en het overlijden van Papa niet meegemaakt, maar het heeft me ook wel veel gebracht. Ik wist niet dat ik zoveel motivatie zou halen uit zijn ziek-zijn. We, de Volleybal Meiden, hadden al twee keer meegedaan aan de Bedumer WinterLoop en we besloten om voor mijn vader nog een keer de uitdaging, 12 uur volleyballen, aan te gaan.
Al in de voorbereiding voelde in de drang om waardering voor Papa te tonen. Papa had een onvoorwaardelijke liefde voor mijn moeder Gonda, mijn zus Nienke en mij, maar hij had best moeite om dat te zeggen. Hij toonde het op een andere manier. Als ik zat te studeren deed hij bijvoorbeeld het licht even aan/uit, zijn manier van een knipoog. Een opmerking over nieuwe schoenen, een andere look of even een kleine por in het voorbijgaan: dat was typisch mijn vader.
Tijdens de volleybal-marathon speelde ik alle wedstrijden, ik was niet stuk te krijgen, zo gemotiveerd was ik. Later hoorde ik dat Papa bijna de hele livestream heeft gevolgd vanaf zijn ziekbed. Hij wilde er niets van missen. Op een gegeven moment, zo rond 03.00 uur viel de stream even uit, maar Papa riep gelijk Mama om de verbinding te herstellen.
Natuurlijk was ik doodmoe, maar ik kon toch ergens kracht uithalen om maar door te gaan, tot … het moment dat Papa binnen gereden werd, toen was alle energie ineens weg. Maar er kwam iets voor terug. Het was zo mooi, alles smolt samen. Iedereen was lief, niet alleen naar Papa, Mama of mij, het ging de hele sporthal door. De liefde voelde als een warme deken, waar we met z’n allen onder zaten. Er werd niet eens zoveel gezegd, het was ook zonder woorden helemaal goed.
Ik heb er heel veel over nagedacht. Over hoe Papa met zijn ogen naar me lachte, hoe Mama op een bepaalde lieve manier met betraande ogen naar ons keek, even knikte en me zo intens vasthield. Maar achteraf bedacht ik dat het niet de momenten waren die zo waardevol zijn, maar de hele ervaring, de warmte, de liefde!
Ik zie het ook als een wijze les: hoe belangrijk het is om wat vaker je liefde uit te spreken.
Papa overleed drie weken later, op 23 februari. Hij heeft ook veel gehad aan de ervaring in de sporthal. Hij voelde natuurlijk dat hij steeds zieker werd, dat de ziekte hem helemaal uitwrong, dat de energie uit zijn lichaam wegvloeide, maar dat hij met alle beetjes die hij nog kon aanspreken naar ons toegekomen was, gaf hem een enorm goed gevoel. Die éne kus, die hij me gaf toen ik die morgen thuis kwam, zei alles, het was goed!”
Vlak voor zijn overlijden zei Papa:”Ga verder met je leven, blijf leven.” Dat is een tijd moeilijk geweest, maar het gaat nu veel beter. Als gezin zijn we sterker geworden en ik? Ik kan nu echt zeggen dat het goed met me gaat. Ik groei weer, ik leer weer, ik leef weer!
Ik ga, samen met mijn vriendinnen, met heel veel moed de uitdaging van de marathon weer aan. Ik zal tijdens de laatste momenten waarschijnlijk wel even naar de deur kijken, maar …
