Welja, vrouwe Uilenspieghel moest zo nodig ook naar Winsum. Want ze had de Kampioen, het sufferdje van de ANWB gelezen en dan zijn wij de klos. Op de fiets naar Winsum.
In Mensingeweer helpen we een groep Limburgers. Die lopen het Pieterpad en zijn daar rechts af geslagen in plaats van links. Eén Limburger is aardig. Een roedel is een ander verhaal. Op naar Winsum, mensen, en let beter op de routekaart. Het was een roedel vriendinnen of hoe dat tegenwoordig heet, uit Venlo.
En het is precies zoals het zijn moet, daar in het allermooiste dorp van Nederland. Er zijn te weinig fietsrekken. Laat me niet lachen. In het mooiste dorpske behoor je je fiets niet kwijt te kunnen. Dat is het teken dat fietsers het dorp in het vizier hebben.
Afijn, ik stuur mijne vrouwe met een dorpsgids op pad zodat ik zelf in ruste kan verlusten en verpozen en kozen op het terras van de herberg, bladerend in het bij de Bruna aangeschafte boekje met de mooiste dorpen van Nederland. Onderwijl de cappuccino wordt bereid, verblijd ik mij met de lijst hopeloze, treurige, humeurvergallende plaatsjes, gaten, would-be-interessante vlekken in Nederland in dat boekje. Met slechts één het gemoed rakend plaatsje in wier hart, het dorpsplein, ik wacht op de bestelling.
En zie, daar komt een vrachtwagen de weg blokkeren. En daarna nog een, gehinderd door fietsers, voetgangers, e-bikes en zelfs een pappa-met-bak-voor-de-fiets. En een paar koters er in, ook nog. Een meute auto’s probeert een parkeerplaats te vinden. Aan het oude gemeentehuis hangt het bord van het bedrijf van oude Koos Gjaltema, steigerbouwers sinds mensenheugenis. Er wordt gewerkt, in Winsum. En dan nog de schone samenzang van allerlei talen. Duits, Vlaams, Fries, gewoon Hollands, zowaar een beetje Frans. Daar komt weer een wagen iets afladen. En dus de doorgang blokkeren.
Dit is Winsum, zoals het is. Dit is de innerlijke, immanente schoonheid van Winsum, die zich ontvouwd en tot bloei komt en zich verwezenlijkt tot wat het is. Oei, dat klinkt een beetje yoga.
Ja natuurlijk, het duurde even voor de cappuccino door een allercharmanste serveerster werd gebracht onder coronacrisis omstandigheden. Het is drukker dan voorheen in Winsum. En Harmannus, de wethouder die over de vuilnisbakken gaat, moet even wat bakken regelen. Wie van mensen (en klanten) houdt, moet blij zijn met de uitverkiezing tot mooiste dorp. Ik kan wel een paar noodzakelijk beledigende en krenkende opmerkingen maken naar die non-valeurs, chagrijnen, azijnplassers, zuurpruimen die zeveren dat het zo druk is. Nee hoor, als onnodig positief mens wil ik dat team dat Winsum op de kaart heeft gezet, voordragen voor een prijs. Kan me niks verrekken welke, als het maar een prijs is.
Jemig, mijn vrouwe is weer terug. En die roedel Limburgseressen stiefelt over het dorpsplein. Even dekking zoeken.
Tijl Uilenspieghel
