WINSUM – In 2014 veranderden Edwin en Simone van Berkel de naam van hun cafetaria in Family ’t Centrum. Natuurlijk had de naamsverandering te maken met de franchise-organisatie waar Simone en Edwin zich bij aansloten, maar geeft ook het gevoel van de gezellige eetgelegenheid weer. Met de hele familie de mouwen opstropen en zorgen dat de gasten zich thuisvoelen in hun fraai verbouwde zaak.
De Familie bestaat uit Edwin en Simone, hun kinderen Merel, Sanne, Lasse, Jesper, hun trouwe medewerkers en heel veel vaste gasten. Padre de familia Edwin houdt van zijn familie, werkt hard, doet in het beetje vrije tijd veel met vrouw en kinderen en is ’s maandags dicht om, zo zei hij tegen een mopperende klant die voor de gesloten deur stond, “geld te tellen.”
Een echte familie dus, maar waarom dit artikel?
4 ambulances en traumahelikopter
Na een dag hard werken genoot de familie in de nacht van 28 op 29 augustus van een welverdiende nachtrust. Niet alleen de dag met vreselijke hitte boven de bakovens waren de oorzaak van de vermoeidheid. Dochter Merel had een aantal weken daarvoor verteld dat ze in verwachting was. Edwin en Simone hadden al een voorgevoel gehad voor Merel het vertelde en toen het hoge woord eruit was had de familie de koppen bij elkaar gestoken en de komende familie-uitbreiding omarmd. Voor Merel en vriend Luuk een enorme opluchting en het begin van een drukke tijd. Bezoeken aan huisarts, vroedvrouw, echo’s, aan het idee wennen, plannen maken voor huisvesting en allerlei andere formaliteiten. Een tweede verrassing volgde al snel, Merel bleek in verwachting van een tweeling. Tranen van vreugde, opluchting werden gedeeld met andere familieleden zoals Opa’s en Oma’s.
Nog maar net bekomen van de eerste emoties, de onzekerheid, de blijdschap en drukte kwam alles in de nachtelijke uren van 28/ 29 augustus ineens in een stroomversnelling. Simone hoorde rond een uur of 02.15 uur dat Merel wakker was geworden en pijn had. Ze stond op om haar te steunen, maar kon niet bevroeden dat ze even later een klein manneke in haar handen zou hebben, het gebeurde wel.
Terwijl Simone haar dochter en de pasgeboren baby hielp, belde Edwin 112. Binnen de kortste keren flikkerden de blauwe lampen in de duistere nacht en klonk de ronkende motor van de traumahelikopter in Winsum Noord. Waarschijnlijk nieuwsgierig geworden door alle commotie bedacht ook het tweede manneke om zijn broer te volgen. Gelukkig stonden Merel en Simone er niet meer alleen voor en waren de hulpverleners naast kundig heel vriendelijk en ondersteunend. Met in de haast opgehaalde couveuses werden de prematuur geboren jongetjes naar het UMCG gebracht. De paniek luwde, de blijdschap om de geboortes groeide, de rust keerde rond 07.00 uur keerden Opa Edwin en Oma Simone vanuit het ziekenhuis weer terug naar Winsum.
Levi Jonathan en Liam
Trots werden familie, vrienden en kennissen op de hoogte gebracht van de geboorte van Levi Jonathan en Liam. De mannetjes waren bijna 28 weken gedragen en wogen bij de geboorte respectievelijk 1400 en 1100 gram. Natuurlijk zijn er altijd zorgen om te vroeg geboren babies, maar de kersverse ouders hadden vertrouwen in de toekomst. “Het was zo’n prachtig gezicht als de mannetjes gebuideld werden. Die kleine naakte lichaampjes die op de naakte huid van papa of mama liggen, prachtig”, vertelde Simone afgelopen maandag terwijl de tranen over haar wangen lopen. Ook de ‘stoere’ Padre heeft het moeilijk tijdens ons gesprek en roemt keer op keer het kordate optreden van zijn vrouw tijdens de bevalling. De eerste weken kan het geluk niet op, Levi en Liam doen het redelijk goed, Merel en Luuk doen het heel goed, met de uitvoering van de plannen voor de thuiskomst wordt een begin gemaakt. De Familie is er klaar voor, met z’n alleen de mouwen weer opstropen en verder, verder met twee mooie, kleine mannekes erbij, maar het loopt anders.
Verdriet
Dinsdagavond 22 september kom ik Sanne en haar vriendin tegen op het Dorpsplein te Winsum. Het meiske, de jongere zus van Merel draagt in beide handen een bloemstukje met blauw als hoofdkleur. Haar getekende gezicht verraadt een verdriet zoals alleen familie dat kan voelen. Het liefst zou ik haar even vastpakken, even knuffelen en het verdriet wegnemen, maar ik weet dat dit niet mogelijk is.
Levi Jonathan was een paar weekjes oud toen hij ziek werd, een darmontsteking en wat bloedinkjes. Vorige week donderdag leek het ergste voorbij, de kleine knokker leek zich er doorheen te knokken. Er was blijdschap omdat hij van de beademing af mocht en weer bij zijn broertje mocht liggen.
De vrijdag erop werd alles anders. Er werd gebeld uit het ziekenhuis. Tussen dat telefoontje en het overlijden van de kleine Levi Jonathan zat een uurtje tijd, er was geen redden aan. De kleine strijder overleed op 18 september in de armen van zijn moeder in het bijzijn van zijn papa. Na de blijdschap donderde de familie in een diep dal vol verdriet en tranen.
Edwin: “De afgelopen maand hebben blijdschap en verdriet elkaar op een vreselijke manier afgewisseld. We moeten door, maar het is vreselijk moeilijk. Weet je, we werden door Economic Board Groningen genomineerd voor het ‘Mooiste bedrijf in het mooiste dorp van Nederland’. We hadden, samen met Family Nederland, een paar leuke acties bedacht, maar je denkt toch niet dat we daar nu de energie voor hebben. We hebben woensdag afscheid genomen van Levi. Het was een mooi en goed afscheid, maar wat is het moeilijk om je kind en haar vriend zo verdrietig te zien, het gaat door merg en been, het verscheurt je hart. Nee, de nominatie was erg leuk en een blijk van waardering voor hoe we met ons bedrijf bezig zijn, maar het feestelijke gevoel, nee dat is er niet. We hebben je gevraagd om dit verhaal op te tekenen zodat de mensen begrijpen dat we het heel erg waarderen dat we genomineerd zijn, maar dat we het niet op kunnen brengen om er heel veel extra energie in te steken, schrijf maar dat het verdriet de blijdschap bij Family ’t Centrum overschaduwt.
Tekst: Cees van de Meent
