Barmhartigheid
Veelal is de oudjaarsavond een avond van gezelligheid die je samen met familie en vrienden doorbrengt. Huis vol. Oliebollen en appelflappen op tafel. Spelletjes doen wellicht. Terugblikken en vooruitkijken. Meestal hebben wij ook zo’n oudjaarsavond. Afgelopen keer niet. Met twee kleine kinderen is het een heel gedoe op pad te gaan, in bed, uit bed… En zeker als je de kerstdagen net achter de rug hebt. Dus voor de verandering waren mijn vrouw en ik ‘met zijn tweetjes alleen’. Oliebollen stonden wel op tafel. Als locoburgemeester had ik dit jaar in verband met waakzaamheid de Jägermeister verruild voor een glas water. In alle rust konden we live kijken naar de oudejaarsconference, daar waar we voorgaande jaren vaal op nieuwjaardag terugkeken. De oudejaarsconference die de laatste twee jaar weer in aanzien stijgt. Vorig jaar de veelgeroemde van Herman Finkers. Dit keer was het Claudia de Breij die het zeer verdienstelijk deed. Een hele kunst om de juiste snaar te raken en de juiste balans tussen cabaret en serieuze boodschappen te vinden.
Er zaten ingrediënten genoeg in om in een blog als deze nog eens bij stil te staan. Wellicht kom ik er in komende blogs nog wel vaker op terug. Nu pik ik het voor mij opvallende woord ‘barmhartigheid’ uit de voorstelling op. Claudia vroeg zich af of we het woord nog kenden. Nu ben ik met de Bijbel grootgebracht en ken ik het woord vooral daarvan. In de Nieuwe Bijbelvertaling (van 2004 alweer) is het woord blijven staan. Maar in de ‘Bijbel in gewone taal’ komt het woord niet meer voor. Wikipedia zegt er dit over: Barmhartigheid is het tonen van erbarmen, van mededogen met mensen die het moeilijk hebben. Barmhartig zijn zij die zich ontfermen over hun medemensen, die in woord en daad hulp en ondersteuning bieden aan degenen die daaraan behoefte hebben.
Barmhartigheid is niet vanzelfsprekend vandaag de dag. Maar dat is het nooit geweest. Ook niet voor christenen. Velen kennen misschien wel de Bijbelse gelijkenis van de barmhartige Samaritaan. Hier confronteert Jezus de gelovigen keihard met henzelf. Jezus was niet politiek correct… Het verhaal heel kort: er ligt een zwaar berooide man halfdood langs de kant de kant van de weg. De eerste twee voorbijgangers, beide ‘zwaar gelovig en correct’, lopen met een boog om hem heen. De derde, een ‘buitenlander met een ander geloof en cultuur’, krijgt medelijden en ontfermt zich over de man.
Barmhartigheid. Wat hebben we het hard nodig. Oók in deze tijd. Het woord, maar zeker de daden die er uit voorkomen, mogen niet verdwijnen. Barmhartigheid vraagt onzelfzuchtige daadkracht. Ik wens ons samen veel barmhartigheid in 2017!
