“Gisteren maakte ik kennis met Wim Daniëls . Niet, zoals eerder, via zijn boeken, Facebookpagina of optredens bij Pauw en Witteman, maar in levenden lijve. Eerst kort in het Kinderboekenhuis in Winsum. Daar zag ik een geïnteresseerde ambassadeur, zowel zakelijk als … tja, als wat? Taalprofessor? Dan toch alleen als hiermee bedoeld wordt “iemand die ergens heel veel van weet,” was de conclusie. Taalvirtuoos dan? “Ja, zo word ik wel vaker genoemd.” Taalkunstenaar? Ook dat heeft wel wat.
Al jaren krijg ik niet zo goed vat op wat ik vind van Wim Daniëls. Niet van hemzelf natuurlijk, maar van degene die hij naar buiten brengt. Dat is na gisteren niet duidelijker geworden. Althans, niet als het gaat om een typering in een paar woorden. De veelzijdigheid van deze man is bijna niet te bevatten. Ik lees sommige van zijn schrijfsels, de fictie en columns, met plezier; zijn ‘onderzoeksbundels’ vind ik boeiend als ik het enigszins op mezelf of directe omgeving kan betrekken. Dat hij als ‘zakenman’ teksten redigeert en corrigeert, is een kant die in Nederland niet gewoon is bij schrijvers/cabaretiers. En dan … dan is er altijd de leraar die hij ooit was: de man die graag kennis deelt en overdraagt.
Gisterenavond, tijdens een ‘optreden’ in ons prachtige Winsum, was hij weer zo veelzijdig: en passant grappig, anekdotisch en serieus de Nederlandse taal en haar dialecten in vele facetten verklarend.
Is mijn bewondering groter geworden? Ik weet het niet. Het enige wat ik sinds gisteren kan denken is: wat ontzettend jammer dat deze docent in hart en nieren voor het onderwijs verloren is gegaan! Zo’n taalnieuwsgierige, taalenthousiast of wat je maar creatief bedenken kunt, gun ik iedereen. Dank je wel, Wim Daniëls.”
