Zorg over de jeugdzorg
Vorige week schreef mijn gewaardeerde collega Marc Verschuren zijn blog met bovenstaande titel. Ruim vier jaar werk ik nu samen met hem binnen het college van B&W. En met veel plezier en wederzijdse waardering. Ideologisch hebben we vaak een verschillend vertrekpunt, maar bijna altijd werden en worden we het eens.
Marc mag zich onder andere bezig houden met de jeugdzorg. En ik benijd hem daar niet in. Een zware taak, die we als gemeente over de schutting kregen gekieperd. Met daarbij direct een forse bezuinigingstaakstelling. Ondoenlijk.
Dat blijkt ook. Financieel zijn er miljoenentekorten. Nu mag ik de financiën van de gemeente beheren. En de tekorten op de jeugdzorg baren mij inderdaad grote zorgen. Maar naast wethouder van onder andere financiën, ben ik ook een jonge vader. En als vader baren niet de financiële tekorten van de jeugdzorg mij zorgen, maar het systeem.
Vragen
Verschuren stelt zichzelf in zijn blog onder andere de volgende vragen: Bijna 20% van de kinderen in onze gemeente heeft geïndiceerde jeugdzorg….Hebben die kinderen echt allemaal grote problemen, of is er iets anders aan de hand? Zijn we doorgeslagen met het normeren en het vervolgens etiketteren van kinderen die afwijken van de norm? Zijn de normen te strikt waardoor afwijkingen die in een bepaalde periode weer bij zouden trekken als een probleem gezien worden? Of zijn we een samenleving geworden die zo in elkaar zit dat 20% van de kinderen echt niet mee kan doen zonder hulp?
Hij weet de antwoorden niet, schrijft hij. Nu heb ik ook niet alle antwoorden. Maar ik heb inmiddels wel het antwoord op de hamvraag, namelijk: het systeem deugt niet! Dat zorgaanbieders maar kunnen indiceren en declareren. Ik heb ervaring met twee jonge kinderen van 2 en 4 die regelmatig naar het consultatiebureau moe(s)ten. Ik schreef er eens eerder een blog over onder de titel ‘Weg met de meetcultuur’. Nooit kreeg ik meer reactie op een blog dan toen. En het was nagenoeg alleen maar herkenning.
Op de kop
Met collega Verschuren wil ik niet geloven dat 20% van onze kinderen hier op Het Hogeland problemen hebben die vragen om geïndiceerde jeugdzorg. Het systeem moet op de kop! En ja, dat is makkelijk gezegd. In Nederland een systeem aanpassen, is ongeveer het moeilijkste wat er is. Maar het begint met de (h)erkenning dat het anders moet. Als Verschuren dat erkent, dan kunnen we samen werken aan de verandering.
De nuchterheid moet weer terug! Ook in de jeugdzorg!
