Al dat gezwets over breedte van de fietsbanden – het was 28 mm, het werd 21 mm en het wordt nu weer 24 mm – lengte en breedte van het fietszadel of breedte van de velg. Allemaal lariekoek. De enige waarlijk revolutionaire innovatie in het wielrennen is bedacht door Corrie en Frans Simons, eigenaren van Sauna Diana, een Brabants superbordeel.
Ik stond bij de start van de Amstel Goldrace in 1989, op het Raadhuisplein in Heerlen, naast de HEMA. Een auto stopt, twee Italiaanse renners stappen uit, zetten de fiets in elkaar, benen insmeren en naar de ploeg ergens op het plein. En rijden maar. De klassieke situatie. Een paar jaar later is het hele wielerpeloton uitgerust met prachtige bussen, waarin de renners naar de start worden gebracht. En het originele idee hiervan komt van Frans en Corrie uit Zundert.
Wel aan, het verhaal is heel eenvoudig. Het echtpaar exploiteerde een mega seksclub in het Brabantse Zundert, een plaatsje bekend van Vincent van Gogh, het Trappistenklooster, de dorpskerk met de naam De Poort van de Hemel, en buiten het dorp de rijzige villa met topklandizie. Waar een Arabische olieminister een Franssprekend meisje uit Madagascar kon bestellen en dat dit ook prompt leverbaar was. De menulijst somde op: naakt zwemmen zonder X, massage zonder X, en alles denkbaar met X. Om een prijsindicatie te geven: zwemmen, sauna, massage met een kamer: “Ja, dan zit je al gauw over de vijfhonderd gulden. Ge kunt alle denkbare combinaties nemen, hangt af van wat ge te besteden hebt,” zegt Frans in het prachtige boek Pijn is genot van Jan Siebelink uit 1992 waar ik al deze details uit haal. X is trouwens de afkorting voor seks met happy-end. Om een indicatie van het prijspijl te geven: een liter benzine koste toen 0,98 cent, ongeveer, in guldens.
Corrie en Frans hadden een zoon, Jan Siemons. Jan was een aardige renner. Vandaar dat zijn ouders wel een cent sponsoring in zijn plaatselijk wielerclub staken. Jan werd prof in de ploeg van TVM. Zijn ouders wilden natuurlijk graag de koersen volgen en dat lastige gedoe van hotels, parkeerplaatsen, noem maar op waren ze zat. Zoon Jan reed in de Tour en het echtpaar bedacht dat het veel gemakkelijker zou zijn een bus te kopen en die om te bouwen, maar zoiets als de eerste generatie toercampers. Nou, dan gaat het gebeuren. Als Jan naar de koers moet, gaan we toch met z’n allen met de bus. Keukentje erin, koelkast, douche, comfortabele stoelen. En na de koers – regen, kou, uitputting – meteen bij pa en ma in de bus en wegwezen. En daar schitterde over berg en dal en langs lanen en weilanden, de wielerbus met pront erop Sauna Diana.
Het idee slaat aan en binnen een mum van tijd hebben alle profploegen een grote bus. Dat is gemakkelijk, alles bij de hand, van soigneur tot mekanieker, ploegleider, begeleiders, champagne voor de gasten. Drie jaar later al bij de start van de Amstel Goldrace, – ik deed dat vroeger, een dag koers volgen – kan ik mijn wagen nauwelijks parkeren. Het gemoedelijk sfeertje is verdwenen. Monsters van bussen staan me in de weg. De wielersport is veranderd, professioneler geworden, door Frans en Corrie Siemons.
En de bus? Die stond jarenlang aan de weg tussen Antwerpen en Breda, ter hoogte van kilometerpaal 60,6. De dubbeldekker met het opschrift: “Voor Sauna Diana, afslag Zundert-Meer.” Fascinerend is dat Corrie en Frans Siemons verwoede kunstverzamelaars waren.
Valt de etappe op de treurbuis stil, lees Jan Siebelinks Pijn is Genot. Heel mooi ook van Gabriel García Márquez: De kampioen van Bolivia.
Tijl Uilenspieghel
